ลำดับเหตุการณ์ของวิกฤตในนครนิวยอร์ก[13]
วันจันทร์ที่ 14 ตุลาคม
ออตโต ไฮนซ์ เริ่มซื้อหุ้นของยูไนเต็ดคอปเปอร์เพื่อควบคุมตลาด
วันพุธที่ 16 ตุลาคม
การควบคุมตลาดของไฮนซ์ล้มเหลวอย่างไม่คาดฝัน กรอสแอนด์คลีเบิร์ก บริษัทนายหน้าของไฮนซ์ถูกปิดกิจการ วันนี้เป็นวันที่ถูกเรียกว่าวันที่การควบคุมตลาดพลาด
วันพฤหัสบดีที่ 17 ตุลาคม
ตลาดหลักทรัพย์สั่งห้ามออตโต ไฮนซ์ แอนด์คอมพานีซื้อขาย ธนาคารออมทรัพย์แห่งบัตต์ รัฐมอนแทนา ซึ่งเป็นของออกุสตุส ไฮนซ์ ประกาศว่าไม่สามารถชำระหนี้ได้ ออกุสตุสถูกบังคับให้ลาออกจากธนาคารแห่งชาติเมอร์แคนทีล ผู้คนเริ่มแห่ถอนเงินออกจากธนาคารของออกุสตุสและชาลส์ ดับเบิลยู. มอส ผู้สมคบคิดกับเขา
วันอาทิตย์ที่ 20 ตุลาคม
สำนักงานหักบัญชีนิวยอร์กบังคับให้ออกุสตุสและมอสลาออกจากตำแหน่งที่เกี่ยวข้องกับธนาคารทั้งหมด
วันจันทร์ที่ 21 ตุลาคม
ชาลส์ ที. บาร์นีถูกบังคับให้ลาออกจากบริษัทนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ เพราะเขามีความเชื่อมโยงกับมอสและไฮนซ์ ธนาคารพาณิชย์แห่งชาติประกาศว่าจะไม่ทำหน้าที่หักบัญชีให้นิกเกอร์บอกเกอร์
วันอังคารที่ 22 ตุลาคม
ประชาชนแห่ถอนเงินจนนิกเกอร์บอกเกอร์ต้องหยุดให้บริการ
วันพุธที่ 23 ตุลาคม
เจ. พี. มอร์แกน โน้มน้าวให้ประธานบริษัททรัสต์อื่น ๆ ช่วยเพิ่มสภาพคล่องให้กับบริษัททรัสต์แห่งอเมริกา ทำให้ไม่ล้ม
วันพฤหัสบดีที่ 24 ตุลาคม
จอร์จ บี. คอร์เทลยู รัฐมนตรีกระทรวงการคลังสหรัฐ ตกลงฝากเงินของรัฐเข้าธนาคารในนิวยอร์ก มอร์แกนชักจูงให้ประธานธนาคารต่าง ๆ นำเงิน 23 ล้านดอลลาร์สหรัฐมาหมุนเวียนในตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กช่วยให้ไม่ต้องปิดตลาดก่อนเวลา
วันศุกร์ที่ 25 ตุลาคม
ตลาดหลักทรัพย์รอดวิกฤตได้อย่างหวุดหวิดไปอีกวัน
วันอาทิตย์ที่ 27 ตุลาคม
นครนิวยอร์กแจ้งจอร์จ เพอร์กินส์ เพื่อนของมอร์แกน ว่าถ้าเขาไม่สามารถระดมเงิน 20–30 ล้านดอลลาร์สหรัฐได้ภายในวันที่ 1 พฤศจิกายน นครจะไม่สามารถชำระหนี้ได้
วันอังคารที่ 29 ตุลาคม
มอร์แกนซื้อพันธบัตรของนครนิวยอร์กมูลค่า 30 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อช่วยอุ้มไม่ให้ล้มละลาย
วันเสาร์ที่ 2 พฤศจิกายน
มัวร์แอนด์สไล บริษัทนายหน้าขนาดใหญ่ เกือบล้มละลายเพราะกู้เงินโดยใช้หลักทรัพย์ประกันเป็นหุ้นของบริษัทเทนเนสซีโคล, ไอออนแอนด์เรลโรด (TC&I) ซึ่งขณะนั้นราคาผันผวนมาก มีการเสนอให้ยูเอสสตีลซื้อ TC&I
วันอาทิตย์ที่ 3 พฤศจิกายน
แผนการควบรวมกิจการระหว่างยูเอสสตีลกับ TC&I เสร็จสมบูรณ์
วันจันทร์ที่ 4 พฤศจิกายน
ประธานาธิบดีธีโอดอร์ รูสเวลต์ อนุมัติแผนยูเอสสตีลซื้อ TC&I แม้จะมีความกังวลเรื่องการผูกขาดกิจการ
วันอังคารที่ 5 พฤศจิกายน
ตลาดปิดเนื่องจากเป็นวันเลือกตั้ง (แต่ในปีนั้นไม่มีการจัดการเลือกตั้งกลาง)
วันพุธที่ 6 พฤศจิกายน
ยูเอสสตีลซื้อ TC&I เสร็จสิ้น ตลาดเริ่มฟื้นตัว ไม่มีการแห่ถอนเงินจากบริษัททรัสต์อีก

ควบคุมหุ้นทองแดง

ความตื่นตระหนกในปี 1907 เริ่มต้นจากแผนการปั่นหุ้นของเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์เพื่อควบคุมตลาดในบริษัทยูไนเต็ดคอปเปอร์ ไฮนส์สร้างกำไรเป็นกอบเป็นกำจากธุรกิจทองแดงในบัตต์ รัฐมอนแทนา ในปี 1906 เขาย้ายมานครนิวยอร์กและเริ่มมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับชาลส์ ดับเบิลยู. มอส นายธนาคารวอลล์สตรีทผู้มีชื่อเสียงในด้านลบ มอสเคยควบคุมตลาดน้ำแข็งของนครนิวยอร์กสำเร็จ และเข้าควบคุมธนาคารหลายแห่งร่วมกับไฮนซ์ ทั้งคู่มีตำแหน่งในธนาคารแห่งชาติ 6 แห่ง ธนาคารรัฐ 10 แห่ง บริษัททรัสต์ 5 รัฐ และบริษัทประกันภัย 4 แห่ง เป็นอย่างน้อย[14]

ความตื่นตระหนกเริ่มต้นขึ้นที่ฟุตบาทนอกตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กซึ่งเป็นสถานที่ซื้อขายหุ้นที่คึกคัก ภายหลังตลาดบนฟุตบาทแห่งนี้ได้กลายเป็นตลาดหลักทรัพย์อเมริกัน

ออตโต ซึ่งเป็นพี่น้องของออกุสตุส วางแผนที่จะควบคุมราคาหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์ โดยเชื่อว่าครอบครัวไฮนส์ครอบครองหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัทอยู่แล้ว และเขายังเชื่ออีกว่าหุ้นของครอบครัวไฮนส์จำนวนมากถูกยืมและขายชอร์ตโดยนักเก็งกำไรซึ่งพนันว่าราคาหุ้นจะตกลง และพวกเขาจะได้ซื้อหุ้นคืนในราคาถูกลงเพื่อทำกำไรจากส่วนต่าง ออตโตเสนอบีบสถานะชอร์ต โดยที่พวกไฮนส์จะกว้านซื้อหุ้นที่เหลืออยู่ให้มากที่สุด แล้วบีบบังคับให้ผู้ยืมหุ้นคืนหุ้นที่ยืมไป การกว้านซื้อหุ้นจะทำให้ราคาดีดตัวสูงขึ้น และเมื่อผู้ยืมหุ้นไม่สามารถหาหุ้นมาคืนจากแหล่งอื่นได้ พวกเขาก็ต้องกลับมาหาพวกไฮนส์ ซึ่งสามารถตั้งราคาได้ตามใจชอบ [15]

ออตโต, ออกุสตุส และชาลส์ มอส พบกับชาลส์ ที. บาร์นีย์ ประธานของนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ ซึ่งเป็นทรัสต์ที่ใหญ่เป็นอันดับ 3 ของนคร เพื่อหาจัดหาเงินทุนตามแผน บาร์นีย์เคยสนับสนุนเงินในแผนของมอสครั้งก่อน มอสเตือนออตโตว่าเขาต้องใช้เงินมากกว่าที่บาร์นีย์มีอีกมากเพื่อบีบสถานะชอร์ต และบาร์นีย์ปฏิเสธการจัดหาเงินทุน[16] อย่างไรก็ดี ออตโตเดินหน้าควบคุมตลาดต่อไปเช่นเดิม วันจันทร์ที่ 14 ตุลาคม เขาเริ่มกว้านซื้อหุ้นของยูไนเต็ดคอปเปอร์จนทำให้ราคาพุ่งขึ้นจาก 39 ดอลลาร์ต่อหุ้นเป็น 52 ดอลลาร์ต่อหุ้นภายในวันเดียว ในวันอังคาร (15 ตุลาคม) เขาเรียกหุ้นที่ถูกยืมไปกลับคืนจากผู้ยืมหุ้นเพื่อขายชอร์ต ราคาหุ้นพุ่งขึ้นต่อจนเกือบ 60 ดอลลาร์ แต่ผู้ขายชอตสามารถหาหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์จำนวนมากได้จากแหล่งอื่นที่ไม่ใช่จากพวกไฮนส์ ออตโตอ่านตลาดผิด และราคาของหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์ก็ดิ่งเหว[17]

หุ้นปิดที่ราคา 30 ดอลลาร์สหรัฐในวันอังคาร และลงไปแตะ 10 ดอลลาร์สหรัฐในวันพุธ (16 ตุลาคม) ออตโต ไฮนส์ล้มละลาย หุ้นของยูไนเต็ดคอปเปอร์มีการซื้อขายกันนอกโถงของตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก ในตลาดกลางแจ้ง "บนฟุตบาท" (ซึ่งตลาดบนฟุตบาทนี้ภายหลังกลายเป็นตลาดหลักทรัพย์อเมริกัน) หลังตลาดล้ม เดอะวอลล์สตรีทเจอร์นัลรายงานว่า “ไม่เคยมีเหตุการณ์ที่วุ่นวายขนาดนี้มาก่อนบนฟุตบาท ผู้เชี่ยวชาญที่เก่าแก่ที่สุดในตลาดนอกก็กล่าวอย่างเดียวกัน”[18]

ความตระหนกแพร่ขยาย

การควบคุมตลาดที่ล้มเหลวของออตโตทำให้เขาไม่สามารถชำระหนี้ได้ และทำให้กรอสแอนด์กลีเบิร์ก บริษัทนายหน้าของเขาล้มละลาย วันพฤหัสบดีที่ 17 ตุลาคม ตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์กยกเลิกเอกสิทธิ์ซื้อขายของออตโต เมื่อยูไนเต็ดคอปเปอร์ล้ม ธนาคารออมทรัพย์แห่งบัตต์ รัฐมอนแทนา (ซึ่งเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์ เป็นเจ้าของ) ก็ประกาศล้มละลาย ธนาคารมอนแทนาถือหุ้นยูไนเต็ดคอปเปอร์เป็นหลักทรัพย์ประกันในการปล่อยกู้ และเป็นธนาคารตัวแทนของธนาคารเมอร์แคนทีลในนิวยอร์ก ซึ่งมีเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์ เป็นประธานในขณะนั้น

ความเกี่ยวข้องของเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์กับความพยายามควบคุมตลาดและการล้มละลายของธนาคารออมทรัพย์แห่งรัฐนั้นเป็นเรื่องที่คณะกรรมการของธนาคารเมอร์แคนทีลรับไม่ได้ แต่แม้พวกเขาบังคับให้ออกุสตุสลาออกก่อนเที่ยงวัน[19] ถึงเวลานั้นก็สายไปแล้ว เมื่อข่าวตลาดล้มแพร่ออกไป ผู้ฝากเงินรีบแห่กันมาถอนเงินออกจากธนาคารแห่งชาติเมอร์แคนทีล ธนาคารเมอร์แคนทีลมีทุนมากพอทนการถอนเงินได้หลายวัน แต่ผู้ฝากเงินเริ่มถอนเงินออกจากธนาคารของชาลส์ ดับเบิลยู. มอส เพื่อนของครอบครัวไฮนส์ ผู้คนแห่ถอนเงินจากธนาคารแห่งชาตินอร์ทอเมริกา และเดอะนิวอัมสเตอร์ดัมเนชันแนล สำนักงานหักบัญชีนิวยอร์ก (สหพันธ์ธุรกิจการเงินของธนาคารในนคร) บังคับให้มอสและไฮนส์ลาออกจากตำแหน่งที่เกี่ยวข้องกับธนาคารทั้งหมดเพราะกลัวว่าชื่อเสียงที่แปดเปื้อนของทั้งสองจะส่งผลกระทบต่อระบบธนาคาร[20] สุดสัปดาห์หลังการควบคุมตลาดล้มเหลวยังไม่เกิดความตื่นตระหนกอย่างเป็นระบบ มีการถอนเงินจากธนาคารที่เกี่ยวข้องกับพวกไฮนส์เอาไปฝากไว้ที่ธนาคารอื่นในนครเท่านั้น[21]

หนึ่งสัปดาห์ถัดมา ตลาดหลักทรัพย์ภูมิภาคหลายแห่งทั่วประเทศปิดหรือจำกัดการซื้อขาย ตัวอย่างเช่น ตลาดหลักทรัพย์ของนครพิตต์สเบิร์กปิดสามเดือนเริ่มตั้งแต่วันที่ 23 ตุลาคม 1907[22]

ลุกลามไปถึงทรัสต์

ช่วงต้นคริสต์ศตวรรษ 1900 บริษัททรัสต์กำลังเฟื่องฟู ในทศวรรษก่อนปี 1907 สินทรัพย์ของบริษัททรัสต์เพิ่มขึ้นร้อยละ 244 ซึ่งในช่วงเดียวกันสินทรัพย์ของธนาคารแห่งชาติเพิ่มขึ้นเพียงร้อยละ 97 และของธนาคารแห่งรัฐในนิวยอร์กเพิ่มขึ้นร้อยละ 82[23] เหล่าผู้นำทรัสต์ที่กำลังเฟื่องฟูกลายเป็นสมาชิกสำคัญของแวดวงการเงินและสังคมของนิวยอร์ก หนึ่งในนั้นคือชาลส์ ที. บาร์นีย์ เขาเป็นที่เคารพนับถือมากที่สุดคนหนึ่ง และเป็นน้องเขยของวิลเลียม คอลลินส์ วิทนีย์ นักการเงินชื่อดัง บาร์นีย์เป็นประธานนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ ซึ่งเป็นทรัสต์ที่ใหญ่เป็นอันดับสามในนิวยอร์ก[24]

สำนักงานใหญ่ของนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์

เนื่องจากบาร์นีย์มีความเกี่ยวข้องในอดีตกับชาลส์ ดับเบิลยู. มอส และเอฟ. ออกุสตุส ไฮนส์ ในวันจันทร์ที่ 21 ตุลาคม คณะกรรมการนิกเกอร์บอกเกอร์จึงขอให้บาร์นีย์ลาออก (ผู้ฝากเงินอาจเริ่มถอนเงินออกจากนิกเกอร์บอกเกอร์ตั้งแต่วันที่ 18 ตุลาคม จึงทำให้เกิดความกังวลนี้ขึ้น)[25] วันเดียวกันนั้นเอง ธนาคารพาณิชย์แห่งชาติซึ่งเจ. พี. มอร์แกนเป็นปัจจัยเด่น ประกาศว่าจะไม่หักบัญชีให้นิกเกอร์บอกเกอร์ ในวันที่ 22 ตุลาคม นิกเกอร์บอกเกอร์ผชิญกับการแห่ถอนเงินคลาสสิก ฝูงชนเพิ่มมากขึ้นตั้งแต่ธนาคารเปิด เดอะนิวยอร์กไทมส์รายงานว่า "ทันทีที่ผู้ถอนเงินเดินออกไปหนึ่งคน อีกสิบกว่าคนก็เข้ามาขอถอนเงิน [และตำรวจ]ถูกขอให้ส่งคนมาดูแลความเรียบร้อย"[26] ธนบัตรเต็มสองคันรถตู้ถูกถ่ายมาอย่างรวดเร็ว แต่ยังไม่ทำให้ผู้ฝากเงินผู้ตื่นตระหนกสงบลงได้ ผู้อำนวยการและเจ้าหน้าที่คนอื่นของทรัสต์พยายามแทรกตัวเข้ากับฝูงชนเพื่อรับรองพวกเขาว่าทุกคนจะได้เงิน ในเวลาไม่ถึงสามชั่วโมง นิกเกอร์บอกเกอร์ถูกถอนเงินไป 8 ล้านดอลลาร์สหรัฐ หลังจากนั้นไม่นานในตอนบ่ายบริษัทก็ต้องหยุดให้บริการ[27]

เมื่อข่าวกระจายออกไป ธนาคารและทรัสต์อื่น ๆ ไม่เต็มใจให้กู้ยืมเงิน อัตราดอกเบี้ยเงินกู้สำหรับนายหน้าที่ตลาดหลักทรัพย์เพิ่มขึ้นร้อยละ 70 ทำให้นายหน้าหาเงินไม่ได้ และราคาหุ้นตกลงไปต่ำอย่างที่ไม่เคยปรากฏตั้งแต่เดือนธันวาคม 1900[28] ความตระหนกลุกลามไปยังทรัสต์ขนาดใหญ่อีกสองแห่ง (บริษัททรัสต์แห่งอเมริกาและลินคอนทรัสต์) อย่างรวดเร็ว จนถึงวันที่ 24 ตุลาคม มีสถาบันทางการเงินหลายแห่งโดนผลกระทบเป็นลูกโซ่ อันได้แก่ ธนาคารทเวลธ์วาร์ด (Twelfth Ward Bank), ธนาคารออมทรัพย์เอ็มไพร์ซิตี (Empire City Savings Bank), ธนาคารแฮมิลตันนิวยอร์ก (Hamilton Bank of New York), ธนาคารแห่งชาติแรกบรุกลิน (First National Bank of Brooklyn), บริษัททรัสต์ระหว่างประเทศนิวยอร์ก (International Trust Company of New York), บริษัททรัสต์วิลเลียมสเบิร์กบรุกลิน (Williamsburg Trust Company of Brooklyn), ธนาคารโบโรห์บรุกลิน (Borough Bank of Brooklyn), บริษัททรัสต์เจนคินส์บรุกลิน (Jenkins Trust Company of Brooklyn) และบริษัทยูเนียนทรัสต์พรอวิเดนซ์ (Union Trust Company of Providence)[29]

เจ. พี. มอร์แกน

เจ. พี. มอร์แกน นายธนาคารเด่นในนครนิวยอร์ก ผู้เคยช่วยเหลือกระทรวงการคลังสหรัฐในช่วงวิกฤตปี 1893

ขณะที่ความโกลาหลเริ่มทำให้ความน่าเชื่อถือของธนาคารในนิวยอร์กสั่นคลอน เจ. พี. มอร์แกน นายธนาคารผู้มีชื่อเสียงที่สุดและประธานเจ. พี. มอร์แกนแอนด์โค. อยู่ระหว่างการประชุมโบสถ์ในริชมอนด์ รัฐเวอร์จิเนีย มอร์แกนไม่ได้เป็นเพียงนายธนาคารที่ร่ำรวยและมีเครือข่ายกว้างขวางที่สุดเท่านั้น แต่ยังเคยมีประสบการณ์รับมือกับวิกฤตอื่นที่คล้ายกันมาแล้วด้วย เขาเคยช่วยกระทรวงการคลังสหรัฐในช่วงวิกฤต ค.ศ. 1893 เมื่อรวบรวมข่าววิกฤตครั้งนี้ เขาจึงกลับมาวอลล์สตรีทในคืนวันเสาร์ที่ 19 ตุลาคม เช้าวันรุ่งขึ้นห้องสมุดของเขาบนถนนแมดิสันและถนนหมายเลข 36 ก็กลายเป็นที่รวมตัวของประธานธนาคารและประธานบริษัททรัสต์ในนครนิวยอร์กเพื่อมาแลกเปลี่ยนสารสนเทศ (และขอความช่วยเหลือเพื่อเอาตัวรอดจาก) วิกฤตที่กำลังก่อตัวขึ้น[30][31]

มอร์แกนและผู้เข้าร่วมตรวจสอบบัญชีของบริษัทนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ และตัดสินใจว่าบริษัทไม่สามารถชำระหนี้ จึงไม่ได้แทรกแซงเพื่อหยุดการแห่ถอนเงิม ทว่า การล้มของนิกเกอร์บอกเกอร์ทรัสต์ทำให้เกิดการแห่ถอนเงินแม้แต่จากบริษัททรัสต์ที่ยังมั่นคงดี มอร์แกนจึงรับผิดชอบปฏิบัติการช่วยเหลือ บ่ายวันอังคารที่ 22 ตุลาคม ประธานบริษัททรัสต์แห่งอเมริกาขอความช่วยเหลือจากมอร์แกน เย็นวันนั้น มอร์แกนประชุมกับจอร์จ เอฟ. เบเคอร์ ประธานของธนาคารแห่งชาติที่หนึ่ง, เจมส์ สติลแมน ประธานของธนาคารซิตีแห่งชาตินิวยอร์ก (ซึ่งภายหลังกลายเป็นซิตี้แบงก์) และจอร์จ บี. คอร์เทลยู รัฐมนตรีกระทรวงการคลังสหรัฐ คอร์เทลยูกล่าวว่าเขาพร้อมฝากเงินของรัฐบาลเข้าธนาคารเพื่อช่วยค้ำเงินฝาก หลังการสอบบัญชีข้ามคืนของบริษัททรัสต์แห่งอเมริกาแสดงว่าสถาบันยังมั่นคงดี บ่ายวันพุธ มอร์แกนประกาศว่า "เช่นนั้นนี่จะเป็นที่ที่หยุดปัญหา"[32]

เมื่อการแห่ถอนเงินจากบริษัททรัสต์แห่งอเมริกาเริ่ม มอร์แกนร่วมมือกับสติลแมนและเบเคอร์เพิ่มสภาพคล่องให้ทรัพย์สินของบริษัทเพื่อให้มีเงินจ่ายผู้ฝากเงิน ธนาคารรอดพ้นจากการปิดกิจการ แต่มอร์แกนทราบว่าต้องเตรียมเงินอีกเพื่อให้ธนาคารสามารถชำระหนี้ได้ในวันต่อ ๆ ไป คืนนั้นเขารวบรวมประธานของบริษัททรัสต์อื่น ๆ และยื้อตัวพวกเขาไว้ในการประชุมถึงเที่ยงคืนจนพวกเขายินยอมให้ยืมเงิน 8.25 ล้านดอลลาร์ให้บริษัททรัสต์แห่งอเมริกาเปิดได้อีกวัน[33] เช้าวันพฤหัสบดี คอร์เทลยูฝากเงินประมาณ 25 ล้านดอลลาร์ในธนาคารในนิวยอร์กหลายแห่ง[34] จอห์น ดี ร็อกเกอะเฟลเลอร์ ชายผู้ร่ำรวยที่สุดในสหรัฐ ฝากเงินอีก 10 ล้านดอลลาร์ในธนาคารซิตีแห่งชาติของสติลแมน[35] เงินฝากมหาศาลของร็อกเกอะเฟลเลอร์ ทำให้ธนาคารซิตีแห่งชาติเป็นธนาคารที่มีเงินสำรองมากกว่าธนาคารอื่น ๆ ในนคร ร็อกเกอะเฟลเลอร์โทรศัพท์หาเมลวิล สโตน ผู้จัดการของสำนักข่าวเอพีเพื่อสร้างความเชื่อมั่นแก่สาธารณะ โดยสัญญาว่าจะยอมใช้ทรัพย์สินครึ่งหนึ่งของเขาเพื่อช่วยเครดิตของสหรัฐ[36]

ตลาดหุ้นเกือบล่ม

ชั้นซื้อขายของตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก (ภาพในปี 1908) ซึ่งการซื้อขายเกือบล่มในปลายเดือนตุลาคม เพราะธนาคารไม่ยอมให้กู้ยืมเงิน

แม้มีการอัดฉีดเงินสดแล้ว แต่ธนาคารในนิวยอร์กยังไม่ยินยอมปล่อยเงินกู้ระยะสั้นที่ปกติปล่อยให้ใช้ซื้อขายหุ้นรายวัน เมื่อไม่มีเงินหมุนเวียนเหล่านี้ ราคาหุ้นในตลาดก็เริ่มดิ่งลง ในวันที่ 24 ตุลาคม เวลา 13:30 น. แรนซัม โทมัส ประธานตลาดหลักทรัพย์นิวยอร์ก เร่งรุดไปพบมอร์แกนเพื่อบอกว่าเขาต้องปิดตลาดเร็วกว่าปกติ มอร์แกนกล่าวย้ำว่าการปิดตลาดก่อนเวลาจะเป็นหายนะ[37][38]

มอร์แกนเรียกตัวประธานของธนาคารในนครมายังสำนักงานของเขา พวกเขาเริ่มมาถึงเมื่อ 14:00 น. มอร์แกนบอกพวกเขาว่าห้องค้าหุ้นกว่า 50 แห่งจะล้ม นอกจากสามารถรวบรวมเงิน 25 ล้านเหรียญดอลลาร์ภายใน 10 นาที เวลา 14:16 น. ประธานธนาคาร 14 แห่งสัญญาว่าจะให้ยืม 23.6 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อให้ตลาดหลักทรัพย์เปิดต่อไปได้ เงินมาถึงธนาคารตอน 14:30 น. ทันเวลาทำให้การซื้อขายดำเนินต่อไปจนจบวัน เมื่อตลาดปิดเวลา 15:00 น. เงินจำนวน 19 ล้านเหรียญถูกกู้ยืม หายนะที่จะเกิดจากการปิดตลาดก็ผ่านพ้นไป ปกติมอร์แกนหลีกเลี่ยงหลีกเลี่ยงสื่อมวลชน แต่ในคืนนั้นขณะเขาออกจากสำนักงาน เขาพูดกับนักข่าวว่า “ถ้าทุกคนเก็บเงินไว้ในธนาคาร ทุกอย่างก็จะเป็นปกติ"[39]

อย่างไรก็ตาม ความตระหนกในตลาดหลักทรัพย์มีมากขึ้นในวันศุกร์ มอร์แกนเข้าหาประธานธนาคารอีก แต่คราวนี้เขาสามารถชักจูงขอเงินมาได้เพียง 9.7 ล้านดอลลาร์สหรัฐเท่านั้น และเพื่อทำให้เงินก้อนนี้เพียงพอรักษาให้ตลาดเปิดได้ มอร์แกนตัดสินใจว่าเงินนี้ไม่สามารถใช้สำหรับการซื้อขายส่วนเหลื่อม (margin sales) ปริมาณการซื้อขายในวันศุกร์เหลือเพียง 2 ใน 3 ของวันพฤหัสบดี และตลาดก็รอดจนถึงเสียงระฆังปิดการซื้อขายดังได้อย่างหวุดหวิด[40]

วิกฤตความเชื่อมั่น

มอร์แกน สติลแมน เบเคอร์ และประธานธนาคารอื่น ๆ ไม่สามารถระดมเงินได้อย่างไร้ที่สิ้นสุด แม้แต่เงินของกระทรวงการคลังสหรัฐก็เริ่มร่อยหรอ จำเป็นต้องเรียกเอาความเชื่อมั่นของประชาชนกลับคืน ในเย็นวันศุกร์เหล่านายธนาคารจึงตั้งคณะกรรมการขึ้นมา 2 กลุ่ม กลุ่มหนึ่งเพื่อโน้มน้าวให้บาทหลวงช่วยกล่อมสมาชิกที่มาโบสถ์ของตนในวันอาทิตย์ให้สงบลง และอีกกลุ่มให้อธิบายต่อสื่อเกี่ยวกับแผนการหลาย ๆ แง่มุม ลอร์ดรอทส์ไชลด์ นายธนาคารผู้มีชื่อเสียงของยุโรป ส่งข้อความ "ชื่นชมและเคารพ" มายังมอร์แกน[41] คอร์เทลยู รัฐมนตรีกระทรวงการคลัง ตกลงว่าถ้าเขากลับไปกรุงวอชิงตันจะส่งสัญญาณไปยังวอลล์สตรีทว่าจุดย่ำแย่ที่สุดได้ผ่านไปแล้ว[42][43]

เพื่อประกันว่ามีเงินหมุนเวียนเสรีในวันจันทร์ สำนักงานหักบัญชีนิวยอร์กออกเอกสารรับรองเงินกู้ 100 ล้านดอลลาร์สหรัฐสำหรับซื้อขายระหว่างธนาคารเพื่อชำระสะสางยอดดุล ทำให้ธนาคารทั้งหลายมีเงินสดสำรองสำหรับผู้ฝากเงิน[44] ครั้นวันจันทร์สถานการณ์ในนิวยอร์กเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ เมื่อประชาชนมีทั้งจากบาทหลวงและหนังสือพิมพ์รับรอง และงบดุลธนาคารมีเงินสด[45]

นอกจากนี้ ยังมีวิกฤตใหม่ที่จัดการในเบื้องหลังไปโดยที่วอลล์สตรีทไม่ทราบ ในวันอาทิตย์ จอร์จ เพอร์กินส์ เพื่อนของมอร์แกน ได้รับแจ้งว่าเมืองนิวยอร์กต้องการเงินอย่างน้อย 20 ล้านดอลลาร์สหรัฐก่อนวันที่ 1 พฤศจิกายน มิฉะนั้นจะล้มละลาย นครนิวยอร์กพยายามหาเงินด้วยการออกพันธบัตรปกติ แต่ไม่สามารถรวบรวมเงินได้พอ ในวันจันทร์และวันอังคาร นายกเทศมนตรีนิวยอร์ก จอร์จ บรินตัน แมคแคลแลน มาขอความช่วยเหลือจากมอร์แกน มอร์แกนทำสัญญาจะซื้อพันธบัตรมูลค่า 30 ล้านดอลลาร์สหรัฐ เพื่อป้องกันสัญญาณหายนะที่จะเกิดจากภาวะล้มละลายของนครนิวยอร์ก[46][43]

เหตุการณ์ในห้องสมุด

แม้ว่าความสงบเริ่มกลับมาสู่นิวยอร์กเป็นส่วนใหญ่แล้ว ในวันเสาร์ที่ 2 พฤศจิกายน กลับปรากฏวิกฤตอีกอย่างขึ้น มัวร์แอนด์สไล บริษัทนายหน้าใหญ่สุดแห่งหนึ่งในตลาดหลักทรัพย์ ซึ่งมีหนี้สินมากมายและกำลังล้มละลาย บริษัทยืมเงินจำนวนมากโดยใช้หุ้นของบริษัทเทนเนสซีโคล, ไอออนแอนด์เรลโรด (TC&I) เป็นหลักทรัพย์ประกัน ด้วยมูบค่าของหุ้นที่มีการซื้อขายเบาบางภายใต้แรงกดดัน ธนาคารทั้งหลายจึงต้องการเรียกคืนเงินกู้ยืมของมัวร์แอนด์สไลในวันจันทร์และบังคับการชำระบัญชีทั้งหมดของหุ้นบริษัท ซึ่งถ้าเกิดขึ้นจะส่งผลให้หุ้น TC&I ดิ่งเหว ทำให้มัวร์แอนด์สไลอยู่ในภาวะวิกฤต และทำให้ความตื่นตระหนกในตลาดอีกครั้ง[47]

มอร์แกนเรียกประชุมด่วนที่ห้องสมุดของเขาในเช้าวันเสาร์เพื่อช่วยการล้มของมัวร์แอนด์สไล มีการเสนอว่าให้บริษัทยูเอสสตีล ซึ่งเป็นบริษัทที่มอร์แกนมีส่วนช่วยก่อตั้งโดยการรวมบริษัทเหล็กกล้าของแอนดรู คาร์เนกีและเอลเบิร์ต แกรี ซื้อ TC&I ซึ่งจะช่วยมัวร์แอนด์สไลและป้องกันวิกฤต หลังจากผู้บริการและคณะกรรมการของยูเอสสตีลศึกษาเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและเสนอทางเลือกระหว่างให้มัวร์แอนด์สไลกู้เงิน 5 ล้านดอลลาร์สหรัฐ หรือซื้อ TC&I ที่ราคา 90 เหรียญต่อหุ้น แต่จนกระทั่งเวลา 19:00 น. ก็ยังไม่สามารถตกลงกันได้ การประชุมจึงถูกพักชั่วคราว[48]

ขณะนั้น มอร์แกนถูกลากเข้าสู่อีกสถานการณ์ มีความกังวลใหญ่หลวงว่าบริษัททรัสต์แห่งอเมริกาและลินคอนทรัสต์อาจเปิดไม่ได้ในวันจันทร์ได้เพราะถูกผู้ฝากเงินแห่ถอนเงินต่อเนื่อง เย็นวันเสาร์ นายธนาคาร 40–50 คนมารวมตัวกันที่ห้องสมุดเพื่อปรึกษาหารือวิกฤต โดยประธานธนาคารหักบัญชีประชุมกันในห้องฝั่งตะวันออก และผู้บริหารบริษัททรัสต์ประชุมในห้องฝั่งตะวันตก มอร์แกนและกลุ่มผู้แก้ปัญหาเรื่องมัวร์แอนด์สไลย้ายไปอยู่ที่สำนักงานของบรรณารักษ์ มอร์แกนบอกแก่ที่ปรึกษาทั้งหลายของเขาว่าเขาจะตกลงช่วยมัวร์แอนด์สไลก็ต่อเมื่อบริษัททรัสต์จะยอมร่วมมือกันช่วยอุ้มพี่น้องที่อ่อนแอที่สุดเท่านั้น[49] การประชุมของนายธนาคารดำเนินต่อไปถึงคืนวันเสาร์ แต่ยังไม่มีความคืบหน้ามากนัก จนเวลาประมาณเที่ยงคืน เจ. พี. มอร์แกน แจ้งหัวหน้าของประธานบริษัททรัสต์คนหนึ่งถึงสถานการณ์ของมัวร์แอนด์สไลว่าจะต้องใช้เงิน 25 ล้านดอลลาร์สหรัฐ และเขาจะไม่ผูกมัดเงินเหล่านี้นอกเสียจากปัญหาทางฝั่งบริษัททรัสต์สามารถระงับได้ ผู้บริหารบริษัททรัสต์เข้าใจว่าพวกเขาจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากมอร์แกนเพิ่ม พวกเขาจะต้องสนับสนุนเงินสำหรับอุดหนุนบริษัททรัสต์ที่กำลังประสบปัญหาสองแห่งกันเอง

เวลาประมาณ 3:00 น. เจ้าหน้าที่ธนาคารและบริษัททรัสต์ประมาณ 120 คนมารวมตัวกันเพื่อฟังรายงานฉบับเต็มว่าด้วยสถานภาพของบริษัททรัสต์ที่กำลังล้ม บริษัททรัสต์แห่งอเมริกาแทบไม่มีความสามารถที่จะชำระหนี้ได้ บริษัทลินคอนทรัสต์มีเงินน้อยกว่าที่จำเป็นเพื่อครอบคลุมบัญชีของผูกฝากเงินประมาณ 1 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ระหว่างที่กำลังหารือกันอยู่นั้น นายธนาคารทั้งหลายก็ทราบว่ามอร์แกนขังพวกเขาไว้ในห้องสมุดและเอากุญแจใส่กระเป๋าไว้เพื่อบังคับให้หาทางออกให้ได้[50] ซึ่งเป็นวิธีบีบบังคับที่เป็นที่รู้กันว่ามอร์แกนเคยใช้มาก่อน[51] มอร์แกนเข้าร่วมประชุมและแนะนำว่าบริษัททรัสต์ต้องช่วยกันออกเงิน 25 ล้านดอลลาร์สหรัฐเพื่อช่วยอุ้มบริษัทที่อ่อนแอกว่า ประธานบริษัททรัสต์ไม่เต็มใจลงมือ แต่มอร์แกนบอกว่าถ้าพวกเขาไม่ช่วย ระบบธนาคารจะล่มทั้งหมด ในที่สุดเมื่อเวลา 4:45 น. เขาสามารถโน้มน้าวให้ผู้นำอย่างไม่เป็นทางการของบริษัททรัสต์ลงชื่อในความตกลงได้ และนายธนาคารที่เหลือเอาอย่าง[51] เมื่อได้รับคำมั่นแล้ว มอร์แกนก็ปล่อยนายธนาคารทั้งหลายกลับบ้าน[52]

ตอนบ่ายถึงเย็นวันอาทิตย์ มอร์แกน เพอร์กินส์ เบเคอร์ และสติลแมน รวมทั้ง แกรี แห่งยูเอสสตีล และเฮนรี เคล ฟริค ประชุมกันที่ห้องสมุดเพื่อทำแผนให้ยูเอสสตีลซื้อ TC&I ให้เสร็จ และตอนคืนวันอาทิตย์ก็ทำแผนควบรวมกิจการเรียบร้อยแล้ว แต่ยังเหลืออุปสรรคสำคัญอยู่หนึ่ง คือประธานาธิบดีธีโอดอร์ รูสเวลต์ ผู้ต่อต้านการผูกขาด และถือเอาการแยกกิจการผูกขาดเป็นความสนใจระหว่างดำรงตำแหน่ง[53]

ฟริคและแกรีเดินทางด้วยรถไฟข้ามคืนไปทำเนียบขาว เพื่อขอร้องให้รูสเวลต์ยกเว้นการใช้กฎหมายห้ามผูกขาดเชอร์แมน และยอมให้บริษัทที่มีส่วนแบ่งในตลาดเหล็กกล้ามากถึงร้อยละ 60 ให้ควบรวมบริษัทเหล็กขนาดใหญ่อีกแห่งก่อนตลาดหลักทรัพย์เปิด เลขานุการของรูสเวลต์ปฏิเสธไม่ให้เข้าพบ แต่ฟริคและแกรีเกลี้ยกล่อมให้เจมส์ รูดอฟ การ์ฟิลด์ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยสหรัฐ ให้เลี่ยงเลขานุการและจัดการประชุมกับประธานาธิบดี ภายในหนึ่งชั่วโมงก่อนตลาดหลักทรัพย์เปิด รูสเวลต์และเอลีฮู รูท รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐ เริ่มทบทวนการเข้าซื้อกิจการที่มีการเสนอและซึมซาบว่าการล้มน่าจะเกิดขึ้นตามมาหากไม่อนุมัติการรวมบริษัทนี้[54][55] รูสเวลต์ยอมผ่อนปรน เขากล่าวถึงการประชุมนั้นในภายหลังว่า "ผมจำเป็นต้องตัดสินใจปุบปับก่อนตลาดหลักทรัพย์เปิด เพราะสถานการณ์ในนิวยอร์กตอนนั้นชั่วโมงไหนก็สำคัญมากทั้งนั้น ผมไม่เชื่อว่าใครจะสามารถมาวิจารณ์ผมอย่างยุติธรรมโดยพูดว่าผมไม่อยากคัดค้านการซื้อในพฤติการณ์เช่นนั้น"[54] เมื่อข่าวกระจายไปถึงนิวยอร์ก ความเชื่อมั่นก็กลับมาอย่างรวดเร็ว หนังสือพิมพ์เดอะคอมเมอเชียลแอนด์ไฟแนนเชียลโครนิเคิล รายงานว่า "ความโล่งอกที่เกิดจากธุรกรรมครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างเฉียบพลันและให้ผลเป็นวงกว้าง"[56] วิกฤตสุดท้ายของความตื่นตระหนกจึงถูกปัดป้อง[57]